تابحال اسکای رانینگ رو تجربه کردید؟

اسکای رانینگ چیست؟

منشا اسکای رانینگ از چه موقع و توسط چه کسی بوده؟

در سال 1992 یک کوهنورد ایتالیایی تصمیم گرفت که این “مسابقه اسمانی” را تبدیل به یک ورزش واقعی کند. اسم این ورزش که “مسابقه در آسمان” است، قوانینی هم دارد. اولین مسابقات رسمی این ورزش در کوه های مونته روزا و مونته بلانک برگزار شد. سپس توسط یک برند معروف لباس های ورزشی، یک تور جهانی تشکیل داده شد، که دویدن روی رشته کوه های هیمالیا، راکی، کوه های آتشفشان مکزیک و ارتفاعات کنیا هم جزیی از آن بودند. در سال 1993 بود که جاکومتی متوجه شد راه درستی را انتخاب کرده.

میزان محبوبیت این ورزش به جایی رسید که سال 1995 فدراسیون FSA (فدراسیون ورزش های در ارتفاع) برای آن به وجود آمد. بعد از آن سرعت محبوبیت آن افزایش پیدا کرد. در سال 2008 فدراسیون جهانی آن تشکیل شد. طوری که از حیطه ورزش های کوهستانی خارج شد و هرکسی که به دویدن علاقه دارد می تواند آن را انجام دهد.

اسکای رانینگ یا دوی زنجیره ای ؟

دوی کوهستانی در کوهستان و راه های موجود در آن شکل می گیرد. طبق قوانین طول مسیر بیشتر از 3000 متر نمی شود. می تواند حتی مسیرهای کوتاه آسفالتی را هم دربرگرد. اما نباید بیش از 20درصد کل مسیر باشد. دوی زنجیره ای هم در مسیرهای آسفالتی و گلی انجام می گیرد. معمولا مسیرهای طولانی ست که حتی بیشتر از 5000 متر هم می شود.

این رشته ورزشی معمولا تکنیکی تر و سخت تر است. چون شامل بخش هایی می شود که برای عبور از مسیرهای سخت نیاز به زنجیر یا طناب هم می باشد. حتی استفاده از عصای کوهنوردی در سرپایینی هم داده می شود. ارتفاع در این رشته می تواند بالای 4000 متر هم برسد. مسابقات این رشته عمودی یا Vertical، مسابقه آسمانی یا Skyrace، سخت یا Ultra و خیلی سخت یا Extreme می باشند.

حالت بدن در این ورزش چطور باید باشد؟

در این ورزش اگر حالت درست بدن را نداشته باشید، با اسیب روبرو می شوید. سر باید بالا باشد تا مهره های گردن با مهره های کمر در یک راستا قرار گیرند. به روبرو نگاه کنید نه به پاهایتان.

گام ها چطور؟

گام ایده ال باید کوتاه و سریع باشد. پس سعی کنید که زانو و مچ پاها را در یک راستا و کف پا جلوتر از زانو قرار گیرد.

راه رفتن ؟

این هم به گام ها بستگی دارد. اگر گام های کوتاه و سریع بردارید، کف پای شما به درستی روی زمین قرار می گیرد، و احتمال اسیب هم کاهش می یابد. افزایش طول گام باید طوری باشد که فشاری به پا نیاورد. و تلاش زیادی برای ان نشود. برای اینکه نوع راه رفتن خود را ارزیابی کنید، موقع دویدن 1 دقیقه وقتی تعداد دفعاتی که پای راست تان روی زمین فرود می آید، را بشمارید. نکته بعدی در دویدن، قرار دادن قسمت وسط کف پا روی زمین است؛ بجای پاشنه یا انگشتان. اینطوری به زانو و تاندون های آشیل اسیبی نمی رسد.