گرایش های سنگنوردی چیست؟
عمده ترین گرایش سنگنوردی را می توان سنگنوردی سالنی دانست.
میتوان گفت از سبک استقامتی سنگنوردی است.
که ورزشکار با درنوردیدن مسیری طولانی و استقامتی با حدود حداقل 20 گیره سنگنوردی (در مسابقات سنگنوردی تعداد گیره ها حدود 60 عدد گیره) خود را به چالش می کشد.
- حداقل تعداد لازم برای یک صعود سرطناب دو نفرند که یک نفر به عنوان حمایت چی و یک نفر صعود کننده.
- صعود کننده سرطناب را با گره هشت به خود متصل میکند.
- و حمایتچی ادامه طناب را داخل ابزار قفل شونده (giri giri) می اندازد.
- و به هارنس خود متصل میکند تا در صورت سقوط صعودکننده را مهار کرده و شوک ناشی از آن را نیز خنثی کند.
- صعود کننده در حین صعود طناب خود را داخل میانی ها (quick draw) می اندازد (اولین کوئیک درا در ارتفاع سه متر می باشد) تا در صورت سقوط یا اتمام صعود توسط آخرین میانی مهار می شود.
در این گرایش سنگنوردی افراد مبتدی در ابتدای تمرینات بسته به نظر مربی صعود خود را به صورت قرقره و با طناب انجام میدهند. در حین صعود نیازی به انداختن میانی ها در مسیر وجود ندارد.
صعود کننده هم در هر جای مسیر که بخواهد از صعود دست بکشد میتواند روی هارنس(کمربند ایمنی) خود بنشیند و حمایتچی او را به آرامی فرود بیاورد.
بولدرینگ
دیگر گرایش سنگنوردی سبک قدرتی سنگنوردی ست که بولدرینگ نام دارد.
دیواره های کوتاه تا حداکثر 5 متر که فرد در یک چالش قدرتی هنر خود را به نمایش می گذارد. در این نوع دیواره ها برخلاف سبک سرطناب و سرعتی که با طناب ایمن می شوند برای برقراری ایمنی فقط از تشک مخصوص سنگنوردی (بولدرپد) استفاده می کنند که ضربه گیری لازم را برای این ارتفاع باید داشته باشد.
این دیواره ها اکثرا با عوارض و شکل و شیب های متفاوتند.
سرعت یا speed
سبکی از سنگنوردی که معیار آن سنجش زمان است.
در این سبک نفرات دو به دو روی دو مسیر موازی و مشابه به ابعاد(15*3 متر) به رقابت می پردازند و شخصی که سریع تر مسیر را طی کند به مرحله بعد راه پیدا خواهد کرد. دیواره های سرعت در کل جهان از استاندارد خاصی تبعیت میکنند تا ورزشکاران در هر کجا رقابت مشابهی را تجربه کنند.
اشتراک گذاری
