
برج های ترانگو

برج های ترانگو
برج های ترانگو؛رویای دستیافتنی
مسیر ایست فیس (رخ غربی) نروژی ها در سال 1984 یکی از هیجان انگیزترین و غم انگیزترین داستان های تاریخ کوهنوردی است. این یک مسیر زیبا و مستقیم با بیش از 1500 متر گرانیت صاف میباشد. هانس کریستین دوزث، استین آهیم، فین داهلی و داگ کولسرود پس از اینکه عکسی از این دیوار چشمگیر در مجله Mountain در سال 1983 ظاهر شد، برای بالا رفتن از برج حرکت کردند.
به دلیل آب و هوای بد، چهار نروژی برای حل قسمت پایینی دیواره زمان زیادی صرف کردند. آنها در حال جلو راندن دامنه محدودیت های خود بودند. برخی از طول های صعود شامل بالا رفتن از صخرههای ناپایدار بود که به سختی وزن بدن آنها را تحمل میکرد. اما نروژی ها می دانستند که بزرگترین مشکلات در 500 متری بالای مسیر در انتظارشان است.
صعود آهسته به این معنی بود که غذای آنها تمام خواهد شد. سپس در مجموع تصمیم گرفتند که آهیم و کلسرود فقط 90 درصد مسیر را صعود کنند و سپس فرود بیایند. دوسث و دائلی به سمت قله ادامه خواهند داد.
مسیر بی بازگشت
آهیم و کولسرود به بیس کمپ بازگشتند. از آنجا دوسث و دائلی را تماشا کردند که به قله رسیدند. اما در حین فرود، این دو نفر در پشت دیواره صخره ای ناپدید شدند. روزها گذشت و اثری از دو نروژی نبود.
سه هفته بعد، یک هلیکوپتر پاکستانی وارد شد و دو جسد را که در برف افتاده بودند، پیدا کرد. آب و هوای بد به این معنی بود که قادر به بازیابی اجساد نبودند. معلوم نیست چه اتفاقی برای دوسث و دائلی افتاده است. این احتمال هست که یک بهمن آنها را از دیواره کنده باشد، یا شل بودن یک کارگاه منجر به سقوط بیش از 1500 متری شود. از زمان فرود غم انگیز آنها، این مسیر “مسیر بی بازگشت” نامیده می شود.
اکسپدیشن ژاپن در ترانگو، 1990
در ژوئن 1990، تیم سنگ نوردی ژاپنی ترانگو به رهبری تاکیاسو مینامیورا در پای برج بزرگ ترانگو حاضر شد.تیم مینامیورا متشکل از ماسانوری هوشینا، ساتوشی کیموتو، ماساهیرو کوساکا، تاکاکی ساساکورا و یوشیتارو آریساکا بود. آنها قصد داشتند از برج 6286 متری گریت ترانگو از طریق ستون شمال شرقی بالا بروند که یک واریانت از مسیر شرق نروژ در سال 1984 بود.کوهنوردان به سبک کپسوله شروع به صعود کردند و تمام تجهیزات و مواد غذایی خود را با خود حمل کردند. در ابتدای مسیر، سمت راست مسیر نروژی صعود شد. بعداً در قسمت بالایی دوباره به مسیر نروژی ها پیوستند.در 17 آگوست، پس از 25 روز صعود، تنها چند طول با قله فاصله داشتند. اما با این وجود مجبور شدند حرکت قله را متوقف کنند. آنها برای این مسیر افسانه ای تلاش زیادی کرده بودند، اما فهمیدند که زمان فرود به بیس کمپ فرا رسیده است.
جهت خواندن داستان های کوهنوردی از مجله کالابت مطالعه کنید