آیا می توان تمرین کوهنوردی روی تردمیل انجام داد؟

تمرین کوهنوردی روی تردمیل

مثلا زمانی را در نظر بگیرید که از کوه بالا می روید، باید در عین حال سرعت ثابت داشته باشید.

زیرا این حفظ سرعت در ناحیه ضربان قلب مورد نظر دشوار است. اما با کمی تمرین، انجام این کار روی تردمیل واقعا آسان خواهد بود. حتی گاها تمرین روی تردمیل می تواند فشار روی مفاصل را کنترل کند.

چهار نوع مدل تمرینی کوهنوردی روی تردمیل که می توانید انجام دهید :

اول – تمرین شیب دار روی تردمیل

اگر محل سکونت‌تان نزدیک به کوهها و تپه ها می‌باشد، پس بدانید که آدم خوش شانسی هستید‌.

کافیست یک جفت کفش کوهنوردی بردارید، یک کوله بیاندازید و چند ساعتی رو به کوهپیمایی بپردازید. البته بسیاری از کوهنوردان ما نعمت زندگی در مجاور کوه‌ها را ندارند. اما بسیاری از توصیه‌های تمرینی کوهنوردی هست که به افزایش ارتفاع عمودی متکی کمک می کنند.

برای کسانی که در محیط های مسطح زندگی می کنند تمرین کوهنوردی روی تردمیل با استفاده از ویژگی شیب می تواند یک روش مفید باشد.

یکی از مزایای اصلی انجام تمرین شیب بر روی تردمیل این است که آنچه را که احتمالا در طول پیاده روی تجربه خواهید کرد، تقلید می کند. این به شما ایده بهتری از انتظارات فیزیکی و ذهنی می دهد.

اکثر تردمیل ها تا شیب ۱۵% را دارند. یعنی یک مسافت ۱۵۰ متر ارتفاع را طی خواهید کرد. پس طی کردن ۴ کیلومتر در شیب ۱۵ درصد معادل ۶۰۰ متر ارتفاع گرفتن خواهد بود.

افزایش شدت تمرین شیب دار روی تردمیل می تواند به اشکال زیر باشد :

• افزایش تدریجی شیب
• استفاده از کوله برای اضافه بار
• می توانید جلسات سی دقیقه ای تمرین با کوله را روی تردمیل امتحان کنید.

دوم تمرینات اینتروال

تمرینات اینتروال، به دوره های مکرر تلاش سخت شما و پس از آن دوره های تلاش آسان و بهبودی هستند.

بیشتر در افزایش سرعت و استقامت شما به عنوان یک ورزشکار استقامتی بسیار کارآمد می باشند.

اینتروال آستانه لاکتات (LT) در آستانه لاکتات یا درست زیر آن انجام می شود. این شدت تمرین است که در آن اسید (یک محصول جانبی متابولیسم بی هوازی) شروع به تجمع در خون شما می کند.

اینتروال VO2 MAX

از آنجا که اینتروال VO2 max با شدت نزدیک به حداکثر انجام می شود، خطر آسیب و حوادث قلبی عروقی را افزایش می دهد.

اگر بیماری مزمن یا عوامل خطر بیماری قلبی دارید، قبل از ورزش با حداکثر شدت به پزشک مراجعه کنید. این تمرینات را تا زمانی که پایه محکمی از آمادگی هوازی ایجاد نکرده اید و ۶ تا ۸ ساعت در هفته ورزش نمی کنید، شروع نکنید.

نوع دیگری از تمرینات اینتروال که توانایی بدن شما را برای انتقال اکسیژن بهبود می بخشد. به ویژه برای کوهنوردانی که به سمت ارتفاعات بالاتر می روند مفید است. وقتی اکسیژن کمتری در دسترس است، باید بتوانید آن را به طور موثر به عضلات خود منتقل کنید!

و تمرینات استقامتی هوازی!

که از ۳۰ دقیقه تا چند ساعت طول می کشند.

و با ضربان قلب متوسط انجام می شوند. برخی از مربیان نیز از آنها به عنوان تمرینات “آستانه هوازی” یا “مسافت طولانی و آهسته” یاد می کنند.

مزایای این نوع ورزش عبارتند از :

• افزایش تراکم میتوکندری سلول های عضلانی خاص.
• تحریک افزایش تولید آنزیم های هوازی لازم برای سنتز ATP.
• افزایش تراکم مویرگ ها.